„Dotychczas jedyną placówką tego typu, która dawała możliwość realizacji nie tylko potrzeb opiekuńczych, ale także duchowych, dla grekokatolików, był Ekumeniczny Dom Pomocy Społecznej w Prałkowcach (k. Przemyśla) prowadzony przez Siostry Służebnice NPM. Często jednak barierą była odległość dzieląca północny i południowy kraniec Polski.
– Dom Leleka to całodobowa jednostka opiekuńcza, mogąca zapewnić opiekę trzydziestu trzem osobom. Tym, co wyróżnia tę jednostkę jest to, że będziemy świadczyć nasze usługi w duchu chrześcijańskim. Mieszkańcy tego domu to nie klienci kupujący usługi, ale członkowie rodziny. Za słowami metropolity Szeptyckiego nie stawiamy sobie za cel wzniosłych haseł, a tylko jedno proste wyzwanie: być człowiekiem dla drugiego człowieka. Jest to idea wyznawana i propagowana w szczególny sposób przez śp. patriarchę Lubomira Huzara, który stwierdził, że wbrew pozorom nie wiele jest osób, które są naprawdę ludźmi, którzy potrafią być człowiekiem. Z drugiej strony patriarcha Huzar stwierdza, że trudno powiedzieć, co to właściwie znaczy być człowiekiem i jako przykład podaje metropolitę Szeptyckiego. Podaje definicję, że dobry człowiek to ten, po spotkaniu z którym przemieniasz się na lepsze. I ja chciałbym powiedzieć, że w perspektywie przesłania Huzara być dobrym Polakiem, Ukraińcem, grekokatolikiem, ewangelikiem, prawosławnym czy rzymokatolikiem, w pierwszej kolejności trzeba być człowiekiem. Jako potomek wysiedlonych w 1947 roku Ukraińców z południa Polski na tak zwane ziemie odzyskane, żywię nadzieję, że dom Leleka będzie służył zarówno społeczności polskiej jak i ukraińskiej i w ten sposób stanie się żywym symbolem braterstwa polsko-ukraińskiego oraz będzie świadectwem wielokulturowości tych ziem. Chciałbym, aby był to dom ponadkonfesyjny – powiedział Ireneusz Kondrów, prezes Fundacji ITAJ i pomysłodawca utworzenia domu”.
Źródło: ekai.pl